سخن نخست
بیش از ۱۱۸۰ سال از زمان تولد حضرت مهدی(عج)، و بیش از ۱۱۰۰ سال از آغاز دوران غیبت کبرا گذشته است، و ما در این دوران طولانی، همواره منتظر ظهور امام زمان(عج) بوده و تعجیل در ظهور او را از درگاه خداوند متعال خواستار شده‌ایم.
ما به گونه‌ای به مسئلۀ ظهور حضرت مهدی(عج) نگاه می‌کنیم که گویی خود در این زمینه هیچ‌گونه مسئولیتی بر عهده نداریم؛ جز اینکه دعا کنیم و دیگر هیچ؛ توجّه نداریم آنکه باید ظهور کند، در حقیقت «ما» هستیم و سپس او! ما باید در صحنۀ مسئولیتی که در مقابل مهدیِ امت و قائم آل محمد بر عهده داریم، ظهور کنیم، تا او بتواند در عرصۀ مأموریتی که بر عهده دارد ظهور کند و هدایت جامعۀ جهانی و مسئولیت اقامۀ عدل در جهان را بر عهده بگیرد.
بدین منظور، حداقل کاری که ما می‌توانیم در این دوران و در این کشور انجام دهیم، این است که نگذاریم پرچم این انقلاب بر زمین اُفتد، و نامحرمان و نا اهلان بر مقدرات آن حاکم شوند و اقتصاد و فرهنگ و سیاست آن را در اختیار خود بگیرند، و حداقل کاری که برای همین «حداقل کار» می‌توانیم انجام دهیم، این است که مواظب باشیم که خودمان از جملۀ آن نامحرمان و نااهلان نشده باشیم. بدین منظور، باید هر روز خود را با شاخصی بسنجیم که نشان دهد آیا هنوز در مسیر انقلاب اسلامی هستیم یا از آن منحرف شده‌ایم، و اگر منحرف شده‌ایم، میزان انحراف ما چه‌قدر است. شاخص سنجشِ میزان انحراف یا عدم انحراف از مسیر انقلاب اسلامی، مجموعۀ نوشتار و گفتاری که از دوران رهبری امام خمینی بر جا مانده، و نیز مجموعۀ رهنمودها و سخنان مقام معظم رهبری است. این دو مجموعه یک گنجینۀ بسیار بااهمیت و ارزشمند برای تشخیص میزان حضور ما در مسیر انقلاب اسلامی، یا احیاناً انحراف از آن است. به این دو مجموعه، می‌توان قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را نیز افزود.
انقلاب اسلامی ایران اگر می‌تواند زمینه‌ساز ظهور قائم آل محمد باشد ـ که اُمیدواریم چنین باشد ـ این توان به شرطی تحقق پیدا می‌کند که ما در حفظ آن کوشا باشیم و آن را به‌آسانی و به ارزانی از دست ندهیم. همۀ نیروهای انقلاب و همه نهادها و بنیادهای اسلامی در حفظ این میراث بزرگِ جهد و عشق و ایثار امام و امت، مسئولیت مستقیم دارند. همان‌طور که مساجد، تکایا، هیأت‌های مذهبی و زیارتگاه‌ها به‌وسیلۀ برنامه‌های خوانش نیایش‌ها، زیارت‌نامه‌ها و مجالس سخنرانی، معارف انقلابی اهل بیت(ع) را تا امروز حفظ کرده‌اند، و همان‌طور که دانشگاه‌ها، مراکز هنری، پژوهشکده‌ها و رسانه‌ها در حفظ و انتقال مواریث فرهنگی مؤثر بوده‌اند، امروز باید از مساجد و تکایا و هیأت‌های مذهبی برای بازخوانی «صحیفۀ نور» یا «صحیفۀ امام»، قانون اساسی و پیام‌ها و رهنمودهای مقام معظم رهبری و شرح و تبیین آن‌ها مدد جست، و هم از دانشگاه‌ها، مراکز هنری، پژوهشکده‌ها و رسانه‌ها استمداد خواست، ولی هیچ‌کس در این رابطه نباید منتظر اقدامات مسئولان حکومتی، مجالس قانون‌گذاری و تخصیص بودجه‌های دولتی باشد. هرکس می‌تواند با امکانات خودش این اقدام را آغاز کند. چه اشکالی دارد طلاب، صاحبان مشاغل و حِرَف، کارگران، زنان، دانش‌آموزان و دانش‌جویان با یکدیگر در محافل و مجالس کوچک خود، جلسات خواندن «صحیفۀ نور» و «صحیفۀ امام» و قرائت رهنمودهای امام و مقام معظم رهبری تشکیل دهند، و به نکات مهم آن‌ها بیندیشند و وضع امروز خود و جامعه خود را با معیارهای آن‌ها بسنجند، و درباره چاره‌جویی برای رفع انحرافات و تصحیح خطاها، اندیشه‌ورزی کنند؟
ما همان‌طور که با قرائت قرآن به حفظ قرآن کمک کرده‌ایم، و همان‌طور که با جمع‌آوری سخنان امام علی(ع) شاهد پیدایش «نهج‌البلاغه» بوده‌ایم، یا با جمع‌آوری سخنان امام حسین(ع) «نهج‌الشهاده» را در پیش روی خود داریم، و همان‌طور که با نقل احادیث معصومین(ع) به حفظ آثار و رهنمودها و اندیشه‌های آنان کمک کرده‌ایم، امروز باید قرائت سخنان امام و مقام معظم رهبری و قانون اساسی و پیام‌ها و رهنمودهای امام و مقام معظم رهبری را به صورت یک سُنت انقلابی، در مجالس و محافل دینی و علمی و اجتماعی خود در آوریم، تا هم موقعیت خود را نسبت به راه انقلاب بسنجیم و هم در حفظ انقلاب ـ به سهم خود ـ گامی برداشته باشیم، تا این انقلاب بتواند به رسالت تاریخی خود که زمینه‌سازی برای ظهور قائم آل محمد است، جامعۀ عمل بپوشاند.