بنابر گزارش یک پایگاه خبری آمارها نشان می دهد در دنیا به ازای هر ۱۰ هزار خودرو حدود ۹ نفر کشته میشوند، در حالی که در ایران به ازای این تعداد خودرو، ۳۷ تن کشته می شوند. اگر میانگین ۲۳ تا ۲۷ هزار کشته در حوادث رانندگی در طول سال را همراه با میانگین ۲۵۰ هزار زخمی این حوادث در نظر بگیریم، گویی هر سال در ایران یک زلزله بزرگ با این مقدار کشته و زخمی اتفاق میافتد. همچنین تعداد تلفات جادهای کشور در سال با تلفات یک جنگ تمام عیار برابری میکند.
در ۷ ماهه اول سال ۹۲ روزانه حدود ۵۴ نفر در ایران بر اثر حوادث جادهای جان خود را از دست دادهاند. طبق اعلام سازمان پزشکی قانونی در ۷ ماهه اول ۹۲ در حدود ۱۱ هزار نفر بر اثر حوادث جادهای فوت و ۲۰۴ هزار و ۷۴۱ نفر مصدوم شدهاند. بانک جهانی در بررسی و مطالعات خود، وضعیت حوادث جادهای ایران را بحرانی عنوان کند. بر اساس اعلام پژوهشکده بیمه مرکزی ایران، کشور ما از نظر تصادفات ناایمن رانندگی در بین ۱۹۰ کشور جهان، رتبه ۱۸۹ را به خود اختصاص داده و از این جهت، تنها کشور سیرالئون در غرب قاره آفریقا است که وضعیت نامناسبتری نسبت به ایران دارد.
در مقایسه با برخی از کشورهای آسیایی میتوان گفت میزان تلفات تصادفات رانندگی در ایران ۲۵ برابر ژاپن و ۲ برابر ترکیه است. بر اساس آمارهای موجود، خودروهای سبک و سنگین در ایران تا ۱۰۰ برابر بیشتر از برخی کشورهای دنیا با یکدیگر برخورد میکنند. به عنوان مثال در انگلستان با وجود اینکه تا سه برابر بیشتر از ایران خودرو وجود دارد، میزان بروز تصادفات تا ۳۲ برابر کمتر است. یعنی میتوان گفت به نسبت خودروهای موجود در ایران، حدود ۱۰۰ برابر بیشتر از انگلستان تصادفات رانندگی رخ میدهد.
دکتر احمد شجاعی رئیس سازمان پزشکی قانونی کشور، گفت: برای جلوگیری از تصادفهای جادهای در کشور بحث پیشگیری و مقررات پیشگیرانه بسیار موثر است و باید به آن توجه شود. رانندگی شغلی است که فرد باید به طور کامل بر آن تسلط داشته باشد، بتواند سریع تصمیم بگیرد و از شرایط غیر منتظره به نحو مطلوب استفاده کند تا حادثهای رخ ندهد یا اگر هم حادثهای رخ داد کمترین خسارت را داشته باشد.
بر اساس این گزارش حوادث رانندگی علاوه بر زیانهای بسیار اجتماعی، ضررهای اقتصادی بیشماری نیز دارد. طبق آمارها روزانه ۳۲ میلیارد تومان ضرر اقتصادی ناشی از تصادفات را متحمل میشویم. مرکز پژوهشهای مجلس در آخرین گزارش خود از تصادفهای جادهای برآورد کرده است، هزینههای اقتصادی و اجتماعی تصادفات رانندگی حدود ۸ درصد تولید ناخالص داخلی است. هزینه مورد نظر در سال ۱۳۹۰ در حدود ۵۱ هزار و ۹۱۰ میلیارد تومان است.
به این اعداد و ارقام اضافه کنیم؛ هزینه درمانی سالانه ۱۱ هزار میلیارد ریالی افرادی که بر اثر تصادف مصدوم شدهاند و هزینه ۱۸۰ میلیون تومانی هر فرد کشته شده در تصادفات و هزینه ۲۸۰ میلیون تومانی هر معلول بر اثر تصادفهای جادهای. بر همین اساس اگر بخواهیم هزینه حوادث رانندگی در سال ۱۳۹۰ را تخمین بزنیم نزدیک به ۵۱ هزار و ۹۱۰ میلیارد تومان میشود.
از طرف دیگر رئیس مرکز اطلاع رسانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی گفت: تعداد مبتلایان قطعی به ویروس کرونا در ایران به ۲۸ نفر و تعداد افراد فوت شده به ۵ نفر رسید.
کیانوش جهانپور با اعلام این خبر افزود: تا این لحظه ۷۸۵ فرد مشکوک به ویروس کرونا از بین هزاران فرد مراجعه کننده از مطب ها و کلینیک ها به مراکز وزارت بهداشت تحت آزمایش قرار گرفته اند و ظرف روز گذشته تعداد ۱۰ فرد مبتلای جدید به ویروس کرونا تشخیص قطعی شد که با توجه به آمار ۱۸ نفر روز گذشته مجموع این مبتلایان به ۲۸ نفر رسید.
وی گفت: از بین ۱۰ نفر فرد بیمار جدید شناسایی شده، هشت نفر در شهر قم بوده اند و دو نفر بیماران بستری در تهران هستند که از قم ارجاع شده اند.
سخنگوی قرارگاه مبارزه با کرونا ادامه داد: ۱۸ مورد مبتلای قبلی که تا روز گذشته شناسایی شده بودند نیز شامل دو مورد در استان گیلان، چهار مورد در تهران و ۱۲ مورد در استان قم است بنابراین اغلب مبتلایانی که تاکنون شناسایی شده اند و ابتلای آنها به ویروس کرونای جدید و بیماری کووید ۱۹ ثابت شده ساکن قم بوده یا طی روزها و هفته های گذشته به قم سفر داشته اند.
وی گفت: از مردم می خواهیم سفرهای ضروری خود را به شهرهایی که درگیر این بیماری هستند به خصوص شهر قم محدود کنند و توصیه های بهداشتی وزارت بهداشت به خصوص شست و شوی مداوم دست ها و پرهیز از دست دادن و روبوسی کردن را جدی بگیرند.
همانطور که ملاحظه می کنید سالانه هزاران نفر در ایران در اثر عدم رعایت مقررات راهنمائی و رانندگی جان خود را از دست می دهند در حالیکه تاکنون تعداد تلفات بیماری کرونا در ایران به تعداد انگشتان دو دست نرسیده است مع الوصف چگونه است که برای پرهیز از افزایش تلفات این بیماری همه مقامات مسئول به صف می شوند و مردم نیز برای زدن ماسک و پوشیدن دستکش باهم مسابقه می گذارند ولی برای اجرای قوانین راهنمائی و رانندگی در کشور هیچ عزم ملّی و پویش اجتماعی و پاسخگوئی قانونی بوجود نمی آید؟ علّت چیست؟ شما چه نظری دارید؟