سه مرد بر روسیه اثر تردید ناپذیری گذاشته و یا می گذارند اولین آنها پتر یکم است که انگلو ساکسونها به او پتر کبیر می گویند.
پتر یکم یا پتر کبیر (۹ ژوئن ۱۶۷۲ – ۸ فوریه ۱۷۲۵)تزار روسیه بود که در ده‌سالگی به حکومت رسید. او از ۷ مه ۱۶۸۲ تا ۸ فوریه ۱۷۲۵ (کمتر از ۴۳ سال)، همراه با برادر بیمار و ناتوانش ایوان پنجم بر روسیه حکومت کرد. او مشهورترین تزار روسیه است. او توانست، روسیه را با کشورگشایی به یک ابرقدرت تبدیل کند. پس از آنکه خواهرش او را برای جلوگیری از به سلطنت رسیدن به یکی از روستاهای مجاور مسکو تبعید کرد، بالاخره در سال ۱۶۸۹ با جمعی از یاران خود به مسکو حمله کرد و خواهرش سوفی را به زندان افکند و خود به جای او به سلطنت نشست.
پتر در دوران نوجوانی و جوانی فردی عیاش بود. مادر پتر به دنبال آن بود که او را مجبور به اتخاذ رویکردی متعارف‌تر کند. مادر پتر به همین علت، ازدواج او را با اودوکسیالوپوخینا در سال ۱۶۸۹ میلادی سازماندهی کرد. این ازدواج با شکست مواجه شد. ده سال بعد، پتر همسرش را مجبور کرد تا به راهبه‌‌ای در یک صومعه تبدیل شود. پتر با این کار، خودش را از زندگی با اودوکسیا لوپوخینا آزاد ساخت.
پتر دوران نوجوانی خود را در محله خارجی‌ها گذراند. محله‌ای که در آن انگلیسی ها، آلمانی‌ها، فرانسوی‌ها و هلندی ها حضور چشم‌گیری داشتند. او در این محله با شخصی به نام فرانسوا آلوفور دوست بود که اغلب در خانه زیبای او به شب‌نشینی و خوشگذرانی مشغول بود. پترکبیر فردی بسیار بلندقامت (۲۰۳ سانتی‌متر) و پر انرژی بود. او کارشناسان فنی خارجی را استخدام کرد تا چگونگی ساخت کشتی‌های بهتر و بنای استحکامات نیرومندتر را به روس‌ها بیاموزند. مدارسی را برای آموزش ریاضیات و مهندسی برپا کرد که برای هدف‌گیری دقیق‌تر توپخانه و بنای استحکامات مناسب به دانستن آنها نیاز داشتند. نخستین روزنامه روسیه را به راه انداخت تا روس‌ها مانند اروپاییان، بتوانند درباره وقایع جاری کسب اطلاع کنند. او تقویم سنتی روسیه را که تاریخ رخدادها را از پیدایش جهان تعیین می‌کرد، کنار گذاشت و به جای آن تقویم مورد استفاده در اروپای غربی را پذیرفت که تاریخ رخدادها را از میلاد مسیح محاسبه می‌کرد.. او به مردم دستور داد او را به جای تزار، امپراتور بنامند. پتر فرمانی صادر کرد که به جز روحانیون و دهقانان، همه روس‌ها می‌بایست ریش خود را بتراشند پتر شخصیتی تندخو و بی‌رحم داشت و افرادی که مورد غضب واقع می‌شدند به شدت مورد شکنجه قرار می‌گرفتند؛ حتی پسر او که با اصلاحاتش موافق نبود در زندان زیر شکنجه قرار گرفت و کشته شد.
پتر کبیر می‌خواست با ارتش قدرتمند روسیه بنادر دریای سیاه در جنوب و دریای بالتیک در شمال غرب را به منظور تسهیل تجارت با اروپا در اختیار بگیرد و در عین حال قوای خود را متوجه دریای خزر کند. با چنین هدفی بود که لشکرکشی‌های آزوف (۱۶۹۵–۱۶۹۶) بین روسیه و عثمانی بر سر در اختیار گرفتن بندر بزرگ آزوف در دریای سیاه درگرفت. نبرد مهم دیگر، جنگ بزرگ شمالی بود که با امپراتوری سوئد درگرفت. این جنگ برای دستیابی به سواحل دریای بالتیک درگرفت و از ۱۷۰۰ تا ۱۷۲۱ میلادی ادامه داشت. در ۱۷۲۱ با امضای صلح بین روسیه و سوئد، سرانجام کنترل بخش‌هایی از لیوونی و استونی، دو منطقه در دریای بالتیک، به دست روسیه افتاد. پتر کبیر در ۱۷۰۳ تصمیم گرفت در باریکه‌ای باتلاقی که در طول ساحل دریای بالتیک به تصرف خود درآورده بود، یک شهر جدید و بزرگ بنا کند که سن‌پترزبورگ نام گرفت. با تلاش جان‌فرسای هزاران کارگر، شهر سن‌پترزبورگ به بندری بزرگ برای تجارت بین روسیه و اروپا تبدیل شد. این شهر تا حدود دو قرن به صورت پایتخت روسیه درآمد.
پتر کبیر شخصیتی شبیه به شاه عباس صفوی داشت. این هردو پسرکشی کردند. این هردو میل به گسترش قدرت خود داشتند و این هردو راه نفوذ انگلیس به کشورهایشان را هموار نمودند و غربگرائی را در کشورهایشان رواج دادند و این هردو مورد تمجید کارشناسان و مورخین غربی قرار گرفتند و کبیر و بزرگ نامیده شدند.
مرد دومی که بر سرنوشت روسیه به نفع غرب تاثیر برگشت ناپذیری گذاشت بوریس یلتسین است.
در مه ۱۹۹۰ بوریس یلتسین برآمدن به قدرت را آغاز کرد. او در ۲۹ مه به رهبری جمهوری فدراتیو سوسیالیستی روسیه شوروی انتخاب شد. یلتسین جاه طلب بود. او از حزب کمونیست کاملاً کنار کشید و شروع به طرفداری از تغییرات واقعی سیاسی و اصلاحات اقتصادی کرد و شوروی ]روسیه [ را تجزیه نمود طی چند ماه بعدی شش جمهوری اعلام استقلال کردند. روسیه و اوکراین اعلام کردند که قوانین شان بر قوانین شوروی تقدم خواهد داشت. همین که جمهوری‌ها بر قدرت سیاسی خود پای فشردند، رابطه بین این جمهوری‌ها و مسکو پرتنش شد. به گفته تاریخدانان ایزاک و داونینگ یک دو راهی به طرف گورباچف و بازسازی اتحاد شوروی پیش می‌رفت و دیگری به طرف یلتسین و روسیه و انحلال اتحاد شوروی. با پایان یافتن سال ۱۹۹۰ اتحاد شوروی با زمامداری گورباچف، گام‌های بزرگی در جهت اصلاحات مورد توجه غرب برداشته بود. شورای عالی به ایجاد نظام چند حزبی و مجاز شمردن آزادی مذهب رای داده بود. اما تا پایان سال گورباچف با فشار از جانب تندروی‌های کمونیست مواجه شد. ادوارد شوارت نادزه وزیر امور خارجه در دسامبر کناره‌گیری کرد و هشدار داد که نیروهای اقتدارطلب در حال قبضه کردن دولت شوروی هستند.
در ماه اوت ۱۹۹۱، پس از آنکه گورباچف به خانه ییلاقیش در فورس در کنار دریای سیاه سفر کرد، وضعیت فوق‌العاده اعلام شد. ۱۲ تندرو در یک کودتای غافلگیر کننده، خود را کمیته دولتی برای وضعیت فوق‌العاده، اعلام کردند. گورباچف در فوروس تحت بازداشت خانگی قرار گرفت و تمام تلفن‌ها و دیگر وسایل ارتباطی اش قطع شده بود. اما بسیاری در دولت شوروی ارتش و کا گ ب از پیروی از دستورهای کمیته اضطراری سرباز زدند. یلتسین از مقر پارلمان روسیه ساختمانی در مسکو که کاخ سفید نامیده می‌شد، گرفتن قدرت را رهبری می‌کرد. با وجود تنش‌های بین جمهوری نوپای روسیه و دولت مرکزی، یلتسین از گورباچف به عنوان رهبر شوروی حمایت کرد. یلتسین در یک فراخوان تاریخی و جسورانه از شهروندان که از رادیوی مستقل خوانده شد و از طریق سرویس‌های تلگرافی غربی ارسال گردید،حامیان یلتسین به خیابانها ریختند و در اطراف کاخ سفید در مسکو ساختمانی که دولت روسیه را در خود جا داده بود، گرد آمدند و خیابان‌های شهرهای دیگر را نیز پر کردند. مثلاً در سنت پترزبورگ مردم به خیابانها ریختند تا حمایت خود را از شهردار آناتولی سوکچاک که از یلتسین پشتیبانی می‌کرد، نشان دهند.
در شب بیستم اوت، نفربرهای زرهی به طرف کاخ به حرکت درآمدند یلتسین و انبوه هوادارانش محکم ایستادند. در پایان کمیته اضطراری حاضر نشد، مسبب خونریزی بیشتری شود. در ساعت ۳ بامداد، ولادیمیر کرچکوف رئیس کاگ ب و یکی از اعضای کمیته اضطراری به یلتسین خبر داد که شکست را می‌پذیرد. گورباچف به پایتخت بازگشت و ضمن محکوم کردن کودتا و توطئه گران گفت: «این اشخاص از مشکلات دوره گذار و تنش در جامعه و نگرانی از این که چه بر سر ما خواهد آمد، بهره‌برداری کردند و تصمیم گرفتند نقشه‌های مبالغه آمیزی را به اجرا درآورند که جامعه ما را دستخوش آشوب کامل می‌کرد.او همچنین خاطر نشان کرد که اوضاع به نحو برگشت‌ناپذیری تغییر کرده‌است. من به کشور دیگری برگشته‌ام و اکنون خودم هم آدم دیگری هستم.»
یلتسین به وضوح در کانون توجه سیاسی غرب قرار گرفت.یلتسین با حمایت غرب توانست طرفداران یک پارچگی کشور را منفعل و منزوی کند.
گورباچف در ۲۴ اوت از رهبری حزب کمونیست شوروی کناره‌گیری کرد. تنها چند روز بعد خود حزب منحل شد. هرچند گورباچف به تلاش برای اثرگذاری در آینده اتحادیه شوری، ادامه داد، اما دیگر اعتبارش را از دست داد بود. در دسامبر یلتسین با لئونید کراچکوف از اوکراین و استانیسلاو شوشکوویچ از بلاروس ملاقات کرد تا در مورد آینده اتحاد شوروی به بحث بپردازند. آنها از گورباچف برای این نشست دعوت نکرده بودند. سه رهبر به اتفاق هم پیمانی را امضا کردند که پایان عمر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و ایجاد کشورهای مستقل مشترک‌المنافع را به جای آن اعلام می‌کرد.
یلتسین در سال ۱۹۹۴ دستور حمله به مسلمانان چچن را صادر کرد. او در سال ۱۹۹۶ برای دومین بار به ریاست جمهوری فدراسیون روسیه انتخاب شد و تا سال ۱۹۹۹ در این مقام باقی‌ماند.
زندگی شخصی
یلتسین سابقه بیماری قلبی داشت و یک بار در سال ۱۹۹۶، مورد عمل جراحی قلب قرار گرفته بود. یلتسین همچنین اعتیاد شدید به مصرف الکل داشت و همین اعتیاد از دیرزمان به قلب او آسیب وارد ساخته بود.
یلتسین قدم دوم را پس از پترکبیر به نفع غرب برداشت. پترکبیر راه نفوذ غرب در روسیه را هموار نمود ولی یلتسین کشورش را به نفع غرب چند پاره کرد.
سومین مردی که ممکن است بر تاریخ روسیه تاثیر منفی شدیدی بگذارد جو بایدن رئیس جمهور فعلی آمریکاست . جنگ اوکراین وسیله ای در دست غرب است تا در یک شرایط غیر منتظره بتواند روسیه را باز هم دچار چالش های راهبردی نماید. غرب در قرن نوزدهم توانست با ده میلیون دلار پول آلاسکا را از سیبری جدا کند و بدین وسیله روسیه را از داشتن موقعیت ژئواستراتژیک نسبت به آمریکا و کانادا محروم نماید و امروز اگر بتواند بقیه صحرای سیبری را به نحوی از فدراسیون روسیه جدا کند دارای موقعیت ژئو استراتژیک نسبت به بقایای روسیه و جمهوری چین خواهد شد.
جوزف رابینت بایدن جونیور (به انگلیسی: Joseph Robinette Biden Jr.؛ زاده ۲۰ نوامبر ۱۹۴۲)، سیاستمدار آمریکایی است که به‌عنوان چهل و ششمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا مشغول به کار است. او که عضو حزب دموکرات است، پیشتر از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۷، تحت ریاست‌جمهوری باراک اوباما چهل و هفتمین معاون رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا بوده و از ۱۹۷۳ تا ۲۰۰۹ به مدت ۳۶ سال ایالت دلاور را به‌عنوان یکی از سناتورهای ایالات متحده آمریکا نمایندگی کرد.
جو بایدن در ۲۰ نوامبر ۱۹۴۲ در بیمارستان سنت مری در شهر اسکرانتون در ایالت پنسیلوانیا زاده شد. مادر او کاترین فینگن بایدن و پدرش جوزف رابینت بایدن نام داشت. بایدن بزرگ‌ترین فرزند این خانواده کاتولیک بود و بعد از او والدینش صاحب سه فرزند دیگر شامل یک خواهر و دو برادر برای جوزف شدند. مادرش ریشه‌ای ایرلندی داشت و والدین پدرش انگلیسی، فرانسوی و ایرلندی‌تبار بودند. ویلیام بایدن، پدر پدر پدر پدربزرگ پدری جو، از اهالی ساسکس انگلستان بود که به ایالات متحده مهاجرت کرده بود. پدر پدربزرگ مادری‌اش، ادوارد فرانسیس بلویت، فرزند یک مهاجر ایرلندی، از ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۰ عضو مجلس سنای ایالات متحده به عنوان سناتور ایالت پنسیلوانیا بود.
بایدن در مدرسه دانش‌آموز ضعیفی بود، و کلاس سوم را یک بار تجدید شد و دوباره گذراند. در دبیرستان عضو تیم فوتبال خشن آمریکایی بود و در پست‌های هافبک و واید رسیور بازی می‌کرد. بایدن وارد دانشگاه دلاویر شد و از این دانشگاه دو مدرک در زمینه تاریخ و علوم سیاسی دریافت کرد. او در نهایت به دانشگاه سیراکیوز رفته و از آنجا با مدرک حقوق فارغ‌التحصیل شد. او در بین ۸۵ دانشجوی کلاسش در رتبه ۷۶ام قرار گرفت. بایدن اولین نامزد حزب دمکرات در انتخابات ریاست جمهوری از سال ۱۹۸۴ است که مدرکی از یکی از دانشگاه‌های آیوی لیگ ندارد
نوشیدن الکل در خانواده‌های بایدن و فینگن و در محله او اثرات منفی برجای گذاشت.
بایدن به تاریخ ۵ ژانویه ۱۹۷۳ سوگند سناتوری خود را در شعبه دلاور مرکز پزشکی ویلمینگتون ادا کرد. پسرانش بو که هنوز از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کرد و هانتر که مرخص شده بود هم به همراه دیگر نزدیکان بایدن آنجا بودند. همچنین به دلیل حضور دوربین‌های تلویزیونی، این اتفاق در سطح ملی مورد توجه قرار گرفت.
با ۳۰ سال سن (حداقل سن حضور در مجلس سنا) بایدن به ششمین سناتور جوان تاریخ ایالات متحده و یکی از تنها ۱۸ نفری که قبل از ۳۱ سالگی به این منصب انتخاب شده‌اند، تبدیل شد. سانحه رانندگی که باعث مرگ همسر و دخترش شده بود بایدن را مملو از خشم و شک دینی کرده بود: «می‌خواستم زمانی که تصور می‌کردم امکان پیدا کردن یک مبارزه خیابانی وجود دارد، شب‌ها در محله‌ها بچرخم… نمی‌دانستم که می‌توانم از پس چنین خشمی برآیم… احساس می‌کردم خدا کلک بسیار بدی به من زده‌است.» برای اینکه هر روز بتواند در خانه کنار پسرانش باشد،روزانه ۹۰ دقیقه با قطارهای امترک از خانه‌اش در حومه ویلمینگتون به واشینگتن دی‌سی سفر می‌کرد و این کار را در طول دوره حضورش در سنا به مدت ۳۶ سال ادامه داد؛ نتیجتاً، به او لقب «جوی امترکی» دادند. به دلیل اینکه تنها اندکی بعد از تصادف وارد سنا شده بود، به سختی می‌توانست بر کار خود تمرکز کند و در خاطراتش می‌نویسد که کارمندان مجلس سنا در ربط با مدتی که او در سنا دوام خواهد آورد، با یکدیگر شرط بسته بودند. بایدن برای ۵ سال مجرد ماند و در این مدت، قرار بود هر زمان که پسرانش به او نیاز داشته باشند، سنا را ترک کند. به یاد دختر و همسر اولش، جو در روزهای ۱۸ دسامبر، سالگرد تصادف، سر کار حاضر نمی‌شود.
در ۱۹۷۵، بایدن با جیل تریسی جیکوبس مقالات کرد. درحالی که بایدن تنها یک بار عکس جیل را در یک آگهی بازرگانی دیده بود،برادر بایدن آن دو را با یکدیگر آشنا کرد. بایدن آشنایی با جیل را دلیل دوباره علاقه‌مند شدن خود به سیاست و زندگی می‌داند. در ۱۷ ژوئن ۱۹۷۷، آن دو در مقر سازمان ملل نیویورک با حضور یک کشیش کاتولیک ازدواج کردند. آنها در ۱۹۸۱ صاحب یک دختر به نام اشلی بلیزر شدند.
بایدن یک سیاستمدار کارکشته آمریکائی است که در اثر دهها سال کار سیاسی ارزش موقعیت ژئواستراتژیک کشورش را درک می کند.
بین سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۹، رسانه‌ها اغلب از بایدن به عنوان نامزدی احتمالی برای ریاست‌جمهوری در سال ۲۰۲۰ نام می‌بردند. وقتی از او درباره نامزد شدن سؤال می‌شد، پاسخ‌های مبهم و متفاوتی می‌داد و می‌گفت: «هرگز نگو هرگز» یک مرتبه گفت که پیش آمدن شرایطی که در آن دوباره نامزد شود را محتمل نمی‌داند .اما چند روز بعد گفت «اگر بتوانم راه بروم نامزد می‌شوم».
بایدن گفت که تصمیمش را تا ژانویه ۲۰۱۹ خواهد گرفت،اما در آن زمان هیچ چیزی اعلام نکرد. دوستانش گزارش دادند که او «به بله گفتن بسیار نزدیک است» اما نگران تأثیری است که یک انتخابات ریاست‌جمهوری دیگر می‌تواند بر خانواده و شهرتش بگذارد. همچنین جمع‌آوری کمک مالی، نظرات درباره سن و میانه‌گرایی نسبی او نیز موضوعات مهمی بودند. از سوی دیگر، نگرانی درباره ریاست‌جمهوری ترامپ، بین سایر نامزدهای دموکرات او را بر آن می‌داشت که دوباره کاندید شود. بایدن در تاریخ ۲۵ آوریل ۲۰۱۹ رسماً کمپین خود را اعلام و فیلادلفیا در پنسیلوانیا را به عنوان مقر ستاد انتخاباتی خود انتخاب کرد.
بایدن مانند پترکبیر و بوریس یلتسین کارنامۀاخلاقی درخشانی ندارد. بایدن به تماس فیزیکی نامناسب با زنان، از قبیل در آغوش‌گرفتن، بوسیدن و گذاشتن دست روی شانه آنها در مراسم‌های عمومی متهم شده‌است. او خود را «سیاستمدار لمسی» توصیف می‌کند و معترف است که این رفتار در گذشته برایش دردسرهایی ایجاد کرده‌است.
در مارس ۲۰۱۹، لوسی فلورس، نماینده سابق مجلس نوادا، ادعا کرد که بایدن بدون رضایت او در یک گردهمایی انتخاباتی در سال ۲۰۱۴ در لاس وگاس، او را لمس کرده‌است. فلورس در مقاله‌ای بایدن را به پشت سر او راه رفتن، گذاشتن دست روی شانه‌های او، بو کردن موهای او و بوسیدن پشت سرش متهم کرد و افزود که بایدن او را به شیوه‌ای که منحصر «دوستان نزدیک، خانواده یا شریک زندگی» است لمس کرده و «من احساس ناتوانی می‌کردم.» سخنگوی بایدن گفت که جو رفتار توصیف شده را به خاطر نمی‌آورد.] دو روز بعد ایمی لاپوس، دستیار سابق جیم هیمس در کنگره، نیز گفت که بایدن در سال ۲۰۰۹ او را به روشی «غیرجنسی» اما «نامناسب»، با نگه داشتن سر او برای مالیدن بینی‌هایشان به یکدیگر لمس کرده‌است. روز بعد، دو زن دیگر ادعای تماس نامناسب از سوی بایدن را مطرح کردند. کیتلین کاروزو گفت که بایدن دست خود را بر روی ران او قرار داده‌است و دی.جی. هیل نیز مدعی شد که جو شانه و کمرش را لمس کرده‌است. در اوایل آوریل ۲۰۱۹، سه زن به واشینگتن پست گفتند که بایدن آنها را به طرقی لمس کرده‌است که باعث شده معذب شوند. در آوریل ۲۰۱۹ تارا رید، از کارکنان سابق بایدن، گفت که چند مرتبه زمانی که در دفتر سنای بایدن در سال ۱۹۹۳ کار می‌کرد، جو بایدن شانه‌ها و گردن را به شیوه‌ای نامناسب لمس کرده‌است.در مارس ۲۰۲۰، تارا رید بایدن را به آزار جنسی در سال ۱۹۹۳ متهم کرد.متقابلا ایدن و کمپین او این ادعا را به شدت تکذیب کردند.
بایدن با شکست‌دادن دونالد ترامپ در نوامبر ۲۰۲۰، به عنوان چهل و ششمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا انتخاب شد. بدین ترتیب برای اولین بار از زمان جرج اچ. دابلیو بوش یک رئیس‌جمهور در حال کار نتوانست در دومین انتخابات خود پیروز شود. بایدن در روز معارفه خود در ۲۱ ژانویه ۲۰۲۱ پیرترین رئیس‌جمهور تاریخ آمریکا و اولین رئیس‌جمهور از ایالت دلاور بود. همچنین او یکی از دو معاون رئیس‌جمهوری است که در حالی در انتخابات ریاست‌جمهوری به پیروزی می‌رسد که دوره معاونتش تمام شده‌است.
بایدن در روز اول ریاست‌جمهوری خود تعدادی فرمان اجرایی مبنی بر اجباری‌شدن پوشیدن ماسک در بناهای دولت فدرال، پیوستن مجدد آمریکا به توافق اقلیمی پاریس، پایان دادن به وضعیت اضطراری ملی در مرز ایالات متحده آمریکا–مکزیک و پی‌ریزی مقدمات پیوستن دوباره ایالات متحده به سازمان جهانی بهداشت صادر کرد
بایدن از دانشگاه اسکرنتن (۱۹۷۶)، دانشگاه سینت جوزف (دکترای حقوق ۱۹۸۱)، مدرسه حقوق دانشگاه ویدنر (۲۰۰۰) کالج امرسون (۲۰۰۳) دانشگاه ایالتی دلاویر (۲۰۰۳)دانشگاه دلاویر(دکترای حقوق ۲۰۰۴ ) مدرسه حقوق دانشگاه سوفلوک(۲۰۰۵)دیگر محل تحصیلش دانشگاه سیراکیوس (دکترای حقوق ۲۰۰۹) دانشگاه ویک فارست(دکترای حقوق ۲۰۰۹) دانشگاه پنسیلوانیا (دکترای حقوق ۲۰۱۳) کالج میامی دید (۲۰۱۴) دانشگاه کارولینای جنوبی (دکترای حقوق ۲۰۱۴) کالج ترینیتی (دکترای حقوق ۲۰۱۶) کالج کلبی (دکترای حقوق ۲۰۱۷)ودانشگاه ایالتی مورگان(DPS ۲۰۱۷ )مدرک افتخاری دریافت کرده‌است.
در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۸، دانشگاه دلاویر مدرسه سیاست عمومی و اداره خود را به مدرسه سیاست عمومی و اداره جوزف آر. بایدن جونیور تغییر نام داد. مؤسسه بایدن در آنجا قرار دارد.
بایدن همۀ این افتخارات علمی را در شرایطی بدست آورد که از یک موقعیت سیاسی قوی برخوردار بوده است.
اینک بایدن با حمایت تمام قد از زلنسکی و جنگ اوکراین می کوشد غرب را در رویای تضعیف روسیه و گسترش نفوذ در منطقه ژئو استراتژیک قطب شمال یاری کند. اگر این اتفاق رخ دهد مثلث پتر-یلتسین-بایدن تکمیل خواهد شد و این سه مرد روسیه را در مقابل غرب ناگزیر به کرنش خواهند کرد.